Isang mainit na hapon, nagpunta si Lolo Isko sa Philippine General Hospital (PGH) upang magpatingin. Matagal-tagal na rin siyang nag-aantay dahil puno ang ospital. Nang makakita siya ng bakanteng upuan, agad siyang umupo upang magpahinga.

 

Isang mainit na hapon, nagpunta si Lolo Isko sa Philippine General Hospital (PGH) upang magpatingin. Matagal-tagal na rin siyang nag-aantay dahil puno ang ospital. Nang makakita siya ng bakanteng upuan, agad siyang umupo upang magpahinga.

Habang nag-iisip ng malalim, biglang lumapit ang isang staff ng ospital. "Tatay, hindi po pwede gamitin ang mga upuan dito. Para lang po ito sa mga may espesyal na appointment," sabi ng staff.

Nagulat si Lolo Isko. "Pero hijo, matagal na akong nag-aantay at masakit na ang aking mga binti," pakiusap niya. Ngunit hindi siya pinakinggan ng staff. Ikinandado ang mga upuan at iniwan siyang nakatayo.

Napansin ito ng isang batang naglalaro malapit sa waiting area. Nilapitan niya ang kanyang ina at sinabi ang nakita. Agad namang lumapit ang ina sa isang grupo ng mga tao at ikinuwento ang nangyari.

"Dapat malaman ng lahat ang ganitong sistema," sabi ng isang tao mula sa grupo. "Hindi makatarungan na hindi man lang bigyan ng konsiderasyon ang mga matatanda." Kaya't nagdesisyon silang kunan ng litrato si Lolo Isko at ipost ito sa social media, kasama ang kanilang hinaing.

Agad namang kumalat ang post sa internet. Maraming tao ang nagkomento at nagbahagi ng kanilang mga opinyon. Hindi nagtagal, umabot ito sa mga kinauukulan sa PGH. Napagdesisyunan ng administrasyon na repasuhin ang kanilang polisiya.

Makalipas ang ilang araw, naglabas ng pahayag ang PGH. "Kami po ay humihingi ng paumanhin sa nangyari kay Lolo Isko. Sisiguraduhin namin na mabibigyan ng tamang konsiderasyon ang lahat ng pasyente, lalo na ang mga nakatatanda."

Masayang-masaya si Lolo Isko nang malaman ito. Hindi man siya makapangyarihan, naging instrumento siya ng pagbabago. Naging simbolo siya ng pakikibaka para sa tamang pagtrato at karapatan ng mga nakatatanda.

At mula noon, hindi na kinandado ang mga upuan sa PGH. Binigyan ng espesyal na lugar ang mga matatanda at siniguradong may sapat na upuan para sa lahat. Ang kwento ni Lolo Isko ay naging paalala na ang bawat isa, bata man o matanda, ay may karapatang tratuhin ng may dignidad at respeto.