Pangarap ni Tatay Ramon

Sa tahimik na baryo ng West Carisac, Libon, Albay, nakatira si Tatay Ramon Samuela Brina. Isang simpleng tao na bagama't may kapansanan dulot ng polio, ay patuloy na nagsusumikap para sa kanyang pamilya. Sa bawat araw na lumilipas, dala niya ang saklay at naglalakad papunta sa kanyang maliit na barberya. Sa bawat gupit, sa bawat suklay, iniipon niya ang bawat baryang kikitain.

Si Tatay Ramon ay may anak na si Luis, isang batang masigasig at mahilig sa basketball. Sa kabila ng kanilang kalagayan, lumaki si Luis na puno ng pangarap at determinasyon. Alam ni Tatay Ramon kung gaano kahalaga para kay Luis ang larong ito, kaya't sa kabila ng hirap, nagpasya siyang bilhan ito ng maayos na sapatos na magagamit sa mga laro.

Buwan-buwan, tinitiis ni Tatay Ramon ang pagod at sakit ng katawan, iniisip ang kasiyahan ng kanyang anak. Dumating ang araw na sapat na ang kanyang naipon. Pinuntahan niya si Rico Martinez, ang manager ng tindahan ng sapatos sa Polangui. Sa mga mata ni Rico, nakita niya ang pagmamahal at sakripisyo ni Tatay Ramon.

"Basketball ang hilig ng anak ko, kaya ako bilang isang tatay, andito ako para suportahan siya sa lahat ng kanyang laban," sabi ni Tatay Ramon habang bitbit ang pinakaaasam na sapatos. "Anak, kahit ganito ako, sisikapin ko na mabigyan ka ng sapatos na may kalidad at gusto mo dahil proud ako na ikaw ang aking anak. Love you, nak."

Nang makita ni Luis ang sapatos, hindi niya napigilang mapaluha. Yakap-yakap niya ang kanyang ama, ramdam niya ang walang katapusang pagmamahal nito. "Salamat, Tatay," ang tanging nasambit ni Luis.

Sa bawat laro ni Luis, suot ang bagong sapatos, dala niya ang inspirasyon mula sa kanyang ama. Hindi lamang sapatos ang kanyang suot kundi pati ang pagmamahal, sakripisyo, at pangarap ni Tatay Ramon. Sa bawat dribol at tira sa ring, naglalaro hindi lamang si Luis kundi pati na rin ang pangarap ng isang ama para sa kanyang anak.